من زن ِ ايراني
اهل ِ خود ويراني

آينه ي دق کرده
بس که هق هق کرده

مثل يک کوه ِ يخ
مي چکم در مطبخ

از سپاه ِ تسليم
روز و شب بي تقويم

آي مَردُم مُردَم
باز هم سر خوردم

مُردَم از مَرد ِ بد ِ نامَردم
من به خود نه که به زن بد کردم

من پر از تنهايي
وحشت از زيبايي

در نمد پيچيده
بي هوا پوسيده

بره ي قرباني
ابرک باراني

آي مَردُم مُردَم
باز هم سر خوردم

مُردَم از مَرد ِ بد ِ نامَردم
من به خود نه که به زن بد کردم

بر تن ِ ياس ِ سفيد ِ سفره، جاي ِ قلاب ِ کمر مي سوزد
لب ِ فرياد ِ مرا مي دوزد ، سيرسيرم سير از مشت و لگد
برده داران ِ حقير ِ مرگ بو، بر سر ِ بازار عاشق مي کُشند
خواب ِ مخمل را بر هم مي زنند، اين کنيزکان خواهر منند

آي مَردُم مُردَم
باز هم سر خوردم

مُردَم از مَرد ِ بد ِ نامَردم
من به خود نه که به زن بد کردم